De geur van de lente

De geur die het meest karakteristiek is, volumineus maar niet overweldigend, is die van de Syringa Vulgaris, de ‘gewone’ sering; de geur die het meest associeert met de soort en het meest appelleert aan herinneringen uit de kindertijd. Maar allemaal, alle soorten, geven rust in ons jachtige bestaan, roepen herinneringen op uit vervlogen tijden en brengen romantiek terug in de tuin. Het is waar, seringen ruiken hemels of naar wat je je daarbij voorstelt: zoet zónder dat het te zwaar wordt, fruitig en dan weer niet citroenig. Heel bloemig, zónder dat het naar zeep ruikt. Fris, zacht en onschuldig. Ver van zwoel of sensueel. Sommige soorten, met name de neefjes uit de Oriënt en China, brengen weer een zweem van kaneel in de lucht. Het aroma is sterk genoeg om de hele atmosfeer te bezwangeren. Als er een bries door het keukenraam waait en de seringen staan op tafel, wordt het hele huis gevuld met een soort gelukzaligheid. Wel eens de gardenia of de pioenroos geroken? Anders natuurlijk, maar ook daarin zitten dezelfde opwekkende zwemen van de lente en van vernieuwing.